Algorytm iteracyjny, iloczyn n liczb

Algorytm iteracyjny, iloczyn n liczb

1. Specyfikacja 

Zadanie: Oblicz iloczyn n liczb całkowitych.
Dane: n dowolnych liczb całkowitych, kolejno zapamiętywanych w zmiennej a.
Wynik: wartość iloczynu: iloczyn.

2. Schemat blokowy

3. Listing programu
#include <iostream>
using namespace std;
int main ()
{
    int i, a, iloczyn, n;
    cout << "Podaj ilosc liczb do przemnozenia ";
    cin >> n;
    iloczyn=1;
    for (i=0; i<n; i++)
    {
        cout << "Podaj liczbe nr " << i+1 << ": " ;
        cin >> a;
        iloczyn*=a;
    }
    cout << iloczyn;
    return 0;

}

Algorytm z pentlą zagnieżdżoną

Algorytm z pętlą zagnieżdżoną

1. Specyfikacja 

Zadanie: Wyprowadzenie na ekran prostokąta o bokach n, m narysowanego za pomocą znaków * (m-liczba znaków * w poziomie, n- liczba znaków * w pionie). Wnętrze prostokąta powinno być wypełnione znakami *.
Dane: liczby naturalne dodatnie, określające ilość znaków * w prostokącie o bokach m,n.
Wynik: prostokąt o wymiarach m x n, zbudowany ze znaków *.

2. Schemat blokowy 
3. Listing programu 
#include <iostream>
using namespace std;
int main ()
{
    int i, j, n, m;
    cout << "Wprowadz wartosc n: ";
    cin >> n;
    cout << "Wprowadz wartosc m: ";
    cin >> m;
    for (i=0; i<n; i++)
    {
        for(j=0; j<m; j++)
            cout << "*";
        cout << endl;
    }
    return 0;


}

Funkcje w języku C++

Funkcje w języku C++

1. Zasięg zmiennej określa zakres widoczności nazwy zmiennej w obrębie pliku.

Zasięg zmiennej to w programowaniu fragment programu (np. obszar lub blok kodu) z którym skojarzone są wartości lub wyrażenia (np. zmienne). Różne języki programowania posiadają różne rodzaje zasięgów widoczności.

Zasięgu najczęściej używa się do:

• kontrolowania cyklu życia zmiennych
• kontrolowania widoczności i dostępności zmiennych i stałych w obrębie programu
• implementacji hermetyzacji

Zasięgi mogą zawierać:

• deklaracje lub definicje identyfikatorów (np. zmiennych)
• instrukcje lub wyrażenia definiujące wykonywalny algorytm lub jego część
• inne, zagnieżdżone zasięgi

2. Ze względu na zasięg zmiennej rozróżniamy zmienne globalne i lokalne:

Zmienna globalna – zmienna istniejąca przez cały czas życia programu i widziana z wielu miejsc w programie.

Nadużywanie zmiennych globalnych może prowadzić do poważnych problemów, takich jak:

• w przypadku programów wielowątkowych, zmienna taka może być modyfikowana przez dowolny wątek, co prowadzić może do nieokreśloności przy braku synchronizacji wątków.
• jeśli funkcja używa zmiennej globalnej jako zmiennej pomocniczej, niemożliwe może być jej rekursywne wywołanie
• zmienne globalne zaśmiecają przestrzeń nazw, w niektórych architekturach może to doprowadzić do przepełnienia stosu
• na działanie danej części kodu może mieć wpływ kod zupełnie niezwiązany, o ile oba używają tej samej zmiennej globalnej i jeden z nich ją modyfikuje.
• zmienne globalne mogą kolidować ze zmiennymi lokalnymi (te drugie przesłaniają zmienne globalne o ile posiadają identyczne nazwy).

Zmienna lokalna – zmienna zdefiniowana i dostępna wyłącznie w określonym bloku programu, tworzona w momencie wejścia do tego bloku oraz usuwana z pamięci w momencie wyjścia z danego bloku. Tym samym zasięg zmiennej lokalnej oraz czas jej życia pokrywają się i obejmują blok, w którym zmienna lokalna jest zdefiniowana. Zmienna lokalna ma więc określony, ograniczony zakres istnienia i dostępności. To w jakich blokach programowych można tworzyć zmienne lokalne definiuje składnia konkretnego języka programowania. Typowymi blokami, w których można w różnych językach programowania tworzyć zmienne lokalne, są moduły, podprogramy oraz w pewnych językach programowania także instrukcje blokowe (lub inne instrukcje strukturalne, np. pętla for w języku C++ i inne).

3. Zmienne globalne w języku C++ deklarujemy poza funkcjami.

Zmienne te są widoczne od miejsca deklaracji do końca pliku, również w funkcjach. 

Niezależnie od zmiennych globalnych można wewnątrz funkcji C++ zdeklarować zmiennie lokalne. 

Zmienne te będą widoczne w C++ w części programu od miejsca deklaracji do końca funkcji. W języku C++ zmienne lokalne mogą być również widoczne tylko w obrębie jednego bloku instrukcji {}.

Próba użycia zmiennej lokalnej w programie głównym spowoduje pojawienie się podczas kompilacji błędu niezdeklarowanej zmiennej. 

Zmiennym globalnym pamięć przydzielana jest na cały czas wykonywania programu, natomiast zmiennym lokalnym - tylko na czas działania procedury lub funkcji. 

4. Stosowanie zmiennej lokalnej.

void Usmiechy()
{
int k;
cin >>k;
if (k>0) for (i=0; i<20; i++) cout << ":-)";
else for (i=0; i<20; i++) cout << ":-(";
}

Zmienne globalne mogą zostać przesłonięte. Zdeklarowanie w procedurze lub funkcj zmiennej lokalnej o takiej samej nazwie jak zmienna globalna spowoduje przesłonięcie zmiennej globalnej, co oznacza, że używana będzie zmienna lokalna a nie globalna.

5. Przesyłanie zmiennej globalnej.

#include <iostream>
using namespace std;
int i;
void Usmiechy()
{
int i;
for (i=0; i<20; i++) cout << ":-)";
}
int main ()
{
i=10;
Usmiechy();
cout<<i;
return 0;
}

------------------------------------------------------------------

int main ()
{
for (i=0; i<20; i++) cout << ":-)";
cout << endl;
return 0;
}

Programowanie

Modele programowania

Programowanie liniowe – klasa problemów programowania matematycznego, w której wszystkie warunki ograniczające oraz funkcja celu mają postać liniową. Warunki ograniczające mają postać:

${\displaystyle a_{1}x_{1}+a_{2}x_{2}+\cdots +a_{n}x_{n}\geqslant \alpha }$

${\displaystyle a_{1}x_{1}+a_{2}x_{2}+\cdots +a_{n}x_{n}\leqslant \alpha }$

${\displaystyle a_{1}x_{1}+a_{2}x_{2}+\cdots +a_{n}x_{n}=\alpha }$

Mamy zmaksymalizować lub zminimalizować funkcję celu, również liniową:

${\displaystyle f=\alpha +c_{1}x_{1}+c_{2}x_{2}+\cdots +c_{n}x_{n}}$

Zmienne x_i są liczbami rzeczywistymi.

Nie zawsze taki problem ma jakiekolwiek rozwiązanie, np.:

${\displaystyle x_{1}\geqslant 2}$

${\displaystyle x_{1}\leqslant 1}$

Być może też żadne rozwiązanie nie jest optymalne, ponieważ potrafimy uzyskać dowolnie dużą wartość funkcji celu, np.:

Zmaksymalizuj ${\displaystyle f=x_{1}}$ przy warunku

${\displaystyle x_{1}\geqslant 10}$

Programowanie liniowe znalazło szerokie zastosowanie w teorii decyzji, np. do optymalizacji planu produkcyjnego. Wiele problemów optymalizacyjnych znajduje rozwiązanie poprzez sprowadzenie ich do postaci problemu programowania liniowego.

Programowanie strukturalne – paradygmat programowania opierający się na podziale kodu źródłowego programu na procedury i hierarchicznie ułożone bloki z wykorzystaniem struktur kontrolnych w postaci instrukcji wyboru i pętli. Rozwijał się w opozycji do programowania wykorzystującego proste instrukcje warunkowe i skoki. Programowanie strukturalne zwiększa czytelność i ułatwia analizę programów, co stanowi znaczącą poprawę w stosunku do trudnego w utrzymaniu „spaghetti code” często wynikającego z użycia instrukcji goto.

Początki programowania strukturalnego przypadają na Lata 60. XX wieku, a ważnym głosem w dyskusji o programowaniu strukturalnym był list Edsgera Dijkstry Goto Statement considered harmful.

Język programowania zgodny z paradygmatem programowania strukturalnego nazywa się językiem strukturalnym.

Programowanie modularne (ang. modular programming) − paradygmat programowania zalecający stosowanie nadrzędności modułów w stosunku do procedur i bloków tworzących program. Moduł grupuje funkcjonalnie związane ze sobą dane oraz procedury i jest reprezentacją obiektu jednokrotnie występującego w programie. Programowanie takie wykorzystywane jest przez wyspecjalizowane języki programowania, np. Ada, Modula-2, Pascal, Fortran90.

Paradygmat programowania modularnego jest blisko związany z innymi paradygmatami, a mianowicie programowaniem strukturalnym i programowaniem zorientowanym obiektowo, gdzie jest często stosowany.

Programowanie obiektowe (ang. object-oriented programming) – paradygmat programowania, w którym programy definiuje się za pomocą obiektów – elementów łączących stan(czyli dane, nazywane najczęściej polami) i zachowanie (czyli procedury, tu: metody). Obiektowy program komputerowy wyrażony jest jako zbiór takich obiektów, komunikujących się pomiędzy sobą w celu wykonywania zadań.

Podejście to różni się od tradycyjnego programowania proceduralnego, gdzie dane i procedury nie są ze sobą bezpośrednio związane. Programowanie obiektowe ma ułatwić pisanie, konserwację i wielokrotne użycie programów lub ich fragmentów.

Największym atutem programowania, projektowania oraz analizy obiektowej jest zgodność takiego podejścia z rzeczywistością – mózg ludzki jest w naturalny sposób najlepiej przystosowany do takiego podejścia przy przetwarzaniu informacji.

Programowanie sterowane zdarzeniami (Programowanie zdarzeniowe) – metodologia tworzenia programów komputerowych, która określa sposób ich pisania z punktu widzenia procesu przekazywania sterowania między poszczególnymi modułami tej samej aplikacji. Programowanie sterowane zdarzeniami jest mocno powiązane ze środowiskami wieloprocesowymi (nie mylić z komputerami wieloprocesorowymi), z graficznymi środowiskami systemów operacyjnych oraz z programowaniem obiektowym.

Jest to paradygmat programowania, według którego program jest cały czas „bombardowany” zdarzeniami (events), na które musi odpowiedzieć, i zakładający, że przepływ sterowania w programie jest całkowicie niemożliwy do przewidzenia z góry.

Programowanie zdarzeniowe jest dominującym typem programowania GUI – zdarzenia to naciśnięcia myszy, klawiszy, żądania odświeżenia przez system okienkowy, różne zdarzenia sieciowe i inne.

Jest też używane przez wysoce wydajne serwery sieciowe – zdarzeniami są tu żądania połączenia, nadejście danych do odbioru, zwolnienie się miejsca w buforach wysyłania odbiorów, itd. W systemach uniksowych zwykle wszystkie połączenia (np. z plikami, sieciowe, z relacyjną bazą danych) mają charakter deskryptorów plików i na ich zbiorze jest wywoływana funkcja systemu operacyjnego select lub poll, która informuje na jakim deskryptorze wydarzyło się jakieś zdarzenie (zobacz artykuł: Wywołania systemowe Uniksa).

W programowaniu zdarzeniowym ważne jest żeby nie obsługiwać zbyt długo danego zdarzenia, bo blokuje się w ten sposób obsługę innych. W przypadku serwerów obniżyłoby to znacznie wydajność, w przypadku GUI program zbyt wolno odpowiadałby na akcje użytkownika. Można to osiągnąć za pomocą asynchronicznego I/O, wielowątkowości, rozbijania zdarzenia na pod zdarzenia i wielu innych mechanizmów.

Programowanie zstępujące i wstępujące

Programowanie zstępujące (projektowanie zstępujące, ang. top-down design) – rozwiązanie programistyczne polegające na zdefiniowaniu problemu ogólnego poprzez podzielenie na podproblemy, które są dzielone na jeszcze mniejsze podproblemy aż do rozwiązań oczywistych, łatwych do zapisania. Następnie złożenie z rozwiązań podproblemów niższego rzędu rozwiązań problemów wyższego rzędu aż do całkowitego rozwiązania problemu.

Programowanie wstępujące jest to długoletnią zasadą stylu programowania, że elementy funkcjonalne programu nie powinny być zbyt duże. Jeśli jakiś fragment programu urośnie ponad etap, w którym jest łatwo zrozumiały, staje się masą złożoności, która ukrywa błędy tak łatwo, jak duże miasto ukrywa zbiegów. Takie oprogramowanie będzie ciężkie do czytania, ciężkie do testowania i ciężkie do debugowania.

Zalety stosowania podprogramów

Podprogramy standardowe cechują się następującymi zaletami:

efektywność 

zwykle takie podprogramy, przygotowane przez profesjonalne firmy, są starannie opracowane, często w całości lub w istotnej części, w asemblerze bądź języku maszynowym i odpowiednio zoptymalizowane,

brak błędów 

wszechstronne testowanie skutkuje brakiem lub ograniczeniem błędów takich podprogramów,

standaryzacja 

pozwala na ujednolicenie oprogramowania, interfejsów użytkownika i ułatwia konserwację kodu,

ułatwienie i skrócenie kodowania 

uwalnia programistę od definiowania standardowych operacji,

programowanie hybrydowe 

często takie podprogramy są dostępne w kilku językach programowania i systemach.

Strona WIX

https://kacperskorka.wixsite.com/kacperportfolio/o-mnie

Sungrazing comets

Komety muskające Słońce 

Komety, które przechodząc przez punkt przysłoneczny swojej orbity, przechodzą ekstremalnie blisko powierzchni Słońca. Podczas takich spotkań może dojść do rozpadu tych komet, bądź mogą one ulec destrukcji w koronie słonecznej.

Do komet muskających Słońce należy 5 grup: Kreutza, Krachta, Krachta II, Marsdena (Machholza) i Meyera. Grupa Kreutza jest najbardziej rozpowszechniona. Należy do niej ponad 1000 obiektów (aż 90% komet obserwowanych przez sondę SOHO należy do tej właśnie grupy komet). Do grupy Kreutza należy np. Kometa Ikeya-Seki. Komety z grupy Kreutza powstały prawdopodobnie w wyniku kolejnych rozpadów jednej, ogromnej komety przelatującej bardzo blisko Słońca w XII wieku[1]. Zarówno do grupy Marsdena, jak i Krachta należy kometa 96P/Machholz; one też są źródłem dwóch rojów meteorów: Kwadrantyd (pochodzącego od planetoidy (196256) 2003 EH1) i Arietyd.

Fotografia cyfrowa

Porównanie fotografii analogowej i cyfrowej

Fotografia cyfrowa – polega na zachowaniu wybranego kadru w postaci cyfrowej, a nie, jak w fotografii tradycyjnej, na utrwaleniu go na chemicznym nośniku światłoczułym. Do wykonywania zdjęć, w odróżnieniu od fotografii tradycyjnej (nazywanej nieprawidłowo analogową), gdzie stosuje się klasyczny aparat fotograficzny, służy sprzęt o odmiennej konstrukcji noszący nazwę: cyfrowy aparat fotograficzny.

Zalety fotografii cyfrowej:

1. Zaraz po zrobieniu zdjęcia możesz je podziwiać na wyświetlaczu LCD
2. Nie kupujesz filmów, a korzystasz z kart pamięci, które służą ci wielokrotnie
3. Przed zrobieniem odbitek na papierze masz możliwość korekcji zdjęć
4. Płacisz za odbitki wybranych zdjęć, a nie wszystkich na kliszy ; )
5. Zdjęcia możesz kopiować dowolną ilość razy pomiędzy cyfrowymi nośnikami bez utraty jakości
6. Dzięki cyfrowej archiwizacji nie zajmują ci dużo miejsca w domu, a swoje zdjęcia możesz mieć zawsze przy sobie.
7. Oszczędzasz czas na skanowaniu ; )
8. Aparaty cyfrowe o takich samych parametrach jak analogowe przeważnie są o wiele mniejsze od nich
9. Cyfrowe aparaty oferują porównywalną a niejednokrotnie wyższą rozdzielczość od aparatów tradycyjnych
10. Możliwość dołączania do zdjęć dodatkowych danych, takich jak data i czas wykonania zdjęcia, model aparatu, czas naświetlania, użycie lampy błyskowej itp. Ułatwia to przeglądanie i sortowanie zdjęć.

Fotografia tradycyjna, fotografia chemiczna – fotografia, w której nośnikiem obrazu są chemiczne materiały światłoczułe (filmy, błony, płyty, klisze, papiery itp.). W fotografii tradycyjnej dominuje fotografia srebrowa, czyli fotografia oparta na światłoczułych halogenkach srebra. Do fotografii tradycyjnej zaliczają się też szlachetne techniki fotograficzne wykorzystujące światłoczułe właściwości chromianów.

Fotografia analogowa (tradycyjna)

-nośnikiem obrazu są chemiczne materiały więc wiadomo jak wygląda wywoływanie zdjęć- znacznie gorzej niż w fotografii cyfrowej
- zazwyczaj aparaty analogowe maja dłuższa żywotność baterii
-aparaty analogowe są mało używane przez ludzi- wyparły je cyfrowe, idąc do szkoły nie bierzemy aparatu analogowego a może akurat coś nam wpadnie do oka co chcielibyśmy sfotografować,
- w tej fotografii zdjęcie nie ma tak bardzo określonej rozdzielczości jak w przypadku fotografii cyfrowej
- chcąc mieć zdjęcia na kompiuterze analogowe trzeba je zeskanować- niesie to za sobą gorsza jakosc zdjęcia
- lepsza rozpietość tonalna niż w cyfrówce
-tutaj robiąc obiekty szerokokątne uzyskujemy lepszy efekt niż gdy robimy to w cyfrówce

Budowa aparatu cyfrowego

Typy aparatów cyfrowych

• Aparaty kompaktowe – forma rozwojowa wywodząca się z klasycznych aparatów kompaktowych, charakteryzująca się zwartą budową i niewielkimi rozmiarami oraz znacznym uproszczeniem i zautomatyzowaniem obsługi. Niewielkie rozmiary przetworników, a co za tym idzie, bardzo krótkie ogniskowe stosowanych obiektywów powodują, iż aparaty te charakteryzują się dużą głębią ostrości, co z kolei powoduje, iż niekiedy nie stosuje się w nich układów ustawiania ostrości. Historycznie rzecz biorąc, to właśnie małe rozmiary przetworników i obiektywów pierwszych aparatów cyfrowych spowodowały, że wprowadzając je na rynek zdecydowano się zaadaptować do tego celu bardzo popularną w owym czasie formę tradycyjnych aparatów kompaktowych. W okresie rozwoju cyfrowe kompakty przybierały różne formy, od najbardziej zminiaturyzowanych aparatów kieszonkowych o grubości kilku do kilkunastu milimetrów, do rozbudowanych zarówno od strony możliwości regulacji dostępnych dla użytkownika, jak i wielkości matryc i obiektywów, stawiając je tym samym blisko granicy zaliczania ich do aparatów typu bridge camera.

• Lustrzanki cyfrowe - (ang. DSLR, Digital Single Lens Reflex), których konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej, gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24×36 mm. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz rzutowany na matówkę bezpośrednio z obiektywu aparatu poprzez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. W momencie robienia zdjęcia lustro unosi się, a światło kierowane jest bezpośrednio na matrycę. Istnieją również lustrzanki z lustrem półprzepuszczalnym – SLT. W takich aparatach lustro nie zmienia swojej pozycji w momencie wykonywania zdjęcia, co znacznie podnosi szybkość robienia zdjęć seryjnych[1]. Istotną zaletą lustrzanek jest również możliwość wymiany obiektywów.

• kompaktowe z wymierną optyką - (potocznie hybrydy lub DSLR-like) – szeroka grupa aparatów, których wspólną cechą jest brak optycznego układu celowniczego występującego w lustrzankach oraz brak cech konstrukcyjnych i użytkowych pozwalających jednoznacznie zaliczyć je do kompaktów. Z reguły oferują możliwość ręcznego ustawienia wielu parametrów, a pod względem rozwiązań ergonomicznych zbliżone bywają do lustrzanek. Oprócz wyświetlacza LCD przeważnie wyposażone są także w wizjer elektroniczny (EVF) zapewniający podgląd obrazu wprost z matrycy. Typowo wyposażane są również w niewymienne obiektywy zmiennoogniskowe, niekiedy o dużej transfokacji (superzoom).

Fotografia analogowa

Definicja Fotografii

Fotografia to zbiór wielu różnych technik, których celem jest zarejestrowanie trwałego, pojedynczego obrazu za pomocą światła.

Camera Obscura

Prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Pierwowzór aparatu fotograficznego. Camera obscura bywa nazywana również ciemnią optyczną lub kamerą otworkową.

Analogowy aparat fotograficzny

Aparaty fotograficzne na błonę światłoczułą często są niewłaściwie nazywane analogowymi. Wskutek rozpowszechnienia się cyfrowych aparatów fotograficznych, które używane są obecnie masowo, nazywa się je po prostu „aparatami”.

Materiały Światłoczułe (negatyw i pozytyw)

Negatyw – odwrotność pozytywu, czyli oryginału. Popularna nazwa błony fotograficznej negatywowej.

Pozytyw – odwrotność negatywu. W filmie, pozytywowa kopia pokazowa filmu na błonie fotograficznej do wyświetlania w kinie.

Broszura Programistyczna

Linki poniżej.
Pobierz Przeglądaj

Mój komputer!

Jeśli chcesz dowiedzieć się nieco o moim sprzęcie kliknij tutaj, pozdrawiam!